Zehir

Çocukken haftalar bana asırdı;
Derken saat oldu, derken saniye…
İlk düşünce beni yokluk ısırdı:
Sonum yokluk olsa bu varlık niye?

Yokluk, sen de yoksun, bir var bir yoksun!
İnsanoğlu kendi varından yoksun…
Gelsin beni yokluk akrebi soksun!
Bir zehir ki, hayat özü faniye…

N.F.Kısakürek

Reklamlar