Hayal Tamircisi

İnsan elinde olmayan şeylerin hayalini kurar ve mutludur onlarla yaşamaktan. Belki sahip değildir ama sahip olabilme arzusu vardır yüreğinin bir köşesinde. Gerçekleşmeyeceğini bilse bile inanmak istemez bu düşünceye çünkü hayalleridir onu kimi zaman hayata bağlayan.

Bazen kendimi hayallerin içine bırakan gerçeklerle yüzleşmekten korkan biri oluyorum. Belki de mutlu olduğumu sanıyorum. Ama olmuyor işte her geçen gün bir diğerine benzemiyor ki. Mutlu olabilmek için hayallerim bile yetmiyor bazen. Nedendir bilinmez ama büyüdükçe hayallerim küçülüyor galiba, yetmiyorlar beni mutlu etmeye.

Hayatımda hep bir ağabeyimin veya ablamın olması hayalini kurmuşumdur. Ama… işte bu noktada ama deyip tıkanıp kalıyorum. Çünkü imkânsız bir hayal kuruyordum keşkelerle yaşıyordum…

İşte ümitlerimi kaybederken hayallerim paramparça olmuşken çıkıp geldi bir Hayal Tamircisi. Kurumuş bir çiçeğin kırıntılarından yeşermişti yine her şey. Benim artık bir ağabeyim vardı. Bana CAN diyen CAN olan bir ağabey. Dertlendiğimde başımı yaslayıp dertleşebileceğim, sevincimi gözlerinin içine bakarak anlatabileceğim hayallerimi paylaşabileceğim bir ağabeyim vardı. Küçülen hayallerim küçük dünyamı ısıtmaya başlamıştı yeniden.

Hazan Mevsiminde su olup hayat veriyordu güllerine. Hayal Tamircisi diyordu kendine. Sadece demekle kalmıyor Hayal Tamircisi oluyordu CAN’ları için.

Belki uzun uzadıya sayfalar dolusu yazmak mümkün. Ama O’nu yaşamak, O’nu sevmek O’nun tarafından sevilmek yaşanacak duyguların en güzellerinden.

Beyhude